دوستان عزیز 

آنچه می خوانید ، پیش از این نیز در وبلاگ بنارانه آمده که بنا به مناسبت ، این بار  در دو بخش خدمتتان تقدیم می شود . 

رمضان که از راه می رسید ، فضای روستا عوض می شد . مردم با اعتقادات پولادین خود به استقبال ماه مبارک رمضان می رفتند . روزه خواری یا نبود یا آنقدر کم بود که دیده نمی شد . در شرایطی باور نکردنی گاهی که بر اثر گذشت روزگاران ، رمضان با تابستان یکی می شد ، باز در ایمان مردم رخنه ای حاصل نمی شد . مردم ، روزه را از سحر با هرچه داشتند و خورده بودند ، آغاز می کردند . در روزگاری که نه خرما بود و نه نان . و برنج را برای بیماران پیدا می کردند . در آن شرایط در زیر آتش آفتاب ، درو می کردند و عرق می ریختند و به تعهدی که با خدای خود داشتند ، پایبند می ماندند . غروب که می شد ، پای تویزه می نشستند و گوش می سپردند تا صدای موذن را بشنوند . محمد حسین فرزند ملا محمد علی که او را « محسینو » می گفتند ، هنگام اذان مغرب به بام خانه می رفت و اذان می گفت و پدران و مادران نیز ، کودکان خود را به سکوت فرا می خواندند تا صدای ضعیف او از شرق روستا بیاید و افطار کنند .

افطار با آبی که ساعت ها در دلو مانده بود و در سایه ای قرار داشت تا خنک شود یا با قاچ هندوانه ای که در زنبیلی گذاشته و از ظهر تا غروب در چاه ، آویزان کرده بودند آغاز می شد . چون نه برقی بود و نه یخچالی . بعد ها که اوضاع کمی بهتر شد ، باقر بوستانی فرزند علی باز ، عصر روزهای  ماه رمضان به برازجان می رفت و چند قالب یخ را در گونی می پیچاند و پشت موتور سیکلت می بست و به بنار آب شیرین می رساند تا با تیشه ی کوچک خوش دستی ، آرام و با احتیاط آن ها را بشکند و در ترازو بگذارد و کیلویی یک ریال به مشتریان بفروشد . یخی که فقط پیاله ی آب خنکی از آن به لبان روزه داران می رسید و تمام می شد . بعد ها امکانات بهتری به بنار رسید و کربلایی احمد نعمتی ، اولین یخچال کائوچویی را به بنار آورد تا بتواند ساعت های متمادی ، از یخ نگهداری کند . در نیمه ی دوم دهه ی پنجاه ، تیرهای چوبی برق به بنار رسید و بعد از انقلاب هم برق آمد تا مردم صدای اذان را دقیق تر و از بلند گوی حسینیه ی اعظم بشنوند و هم آب سرد و هندوانه ی خنک در سفره ی افطار داشته باشند .

مردم شب های ماه مبارک رمضان به مقاوله می رفتند . مقاوله از اقداماتی است که از دیر باز در بنار آب شیرین رواج داشته است و همچنان رواج دارد  . درماه مبارک رمضان مردم در منزل شخصی که بانی مقاوله بود گرد می آمدند و هر شب ابتدا یک جزء از قرآن و پس از آن دعای افتتاح را می خواندند . قرآن به وسیله ی افراد متعددی که حضور می یافتند خوانده می شد و ضمن قرائت ،  اشتباهات افراد ، تصحیح می گردید . هروقت کسی کلمه ای از قران را اشتباه تلفظ می کرد و دیگران به او گوشزد می کردند ، بلافاصله قرائت کننده « احسنت » می گفت  و دوباره برمی گشت و با شیوه ی درست ، کلمه را می خواند . نصرالله اسدی در فصلنامه ی بوشهر نامه شماره ی 13  می نویسد : « یک نفر که معمولا مسن تر از سایر اهل مجلس و البته آشنا به قواعد قرائت قرآن است بر صدر مجلس می نشیند و حضار یک به یک شروع به خواندن می کنند .... شخصی که بر صدر مجلس نشسته وظیفه دارد قرائت نادرست قاریان را تصحیح نماید ... »  اما در بنار ، هرکدام از افراد قرآن خوان که زودتر متوجه ی اشتباه دیگران بشوند ، صحیح کلمه را به او تذکر می دهند . در خواندن قرآن نه تنها افراد مسن بلکه جوانان نیز مشارکت می کردند تا در طول یک شب ، یک جزء از قرآن را بخوانند و تا پایان ماه رمضان یک ختم کامل کنند . گاه در هنگام رفع عیب از قاری قرآن ، بحث بالا می گرفت . اما دعای افتتاح را در طول ماه رمضان  فقط یک نفر می خواند . از جمله افرادی که در بنار دعای افتتاح را می خوانده یا می خوانند  این افراد بوده و هستند  : ابراهیم ابراهیمی ، حاجی حقیقت ، محمد جعفر غلامی ، حاج ابراهیم زمانی ، احمد حقیقت ، امان الله ابراهیمی و جلیل سلیمی.

پ ن :عکاس: فاسم شجاعی،،،،تصاویرازآرشیو بنارانه برداشته شده که مربوط به سال1393می باشد.